kabuk adam

yaşadığımız anları dondurup cümlelere dökme çabası, çiçekleri kurutup kitap yaprakları arasında ölümsüzleştirmeye benzer.      

                     

   bir balona şekil veren hava gibi, benim de hayatıma şekil verecek bir şeye gereksinimim var. şu anda bunun ne olabileceğini bile bilmiyorum, belki ancak sevgi diye tanımlanabilecek bir şey.

hayatım boyunca okuduğum yüzlerce kitabı, dinlediğim insanları, anlamaya çalıştığım kavramları düşündüm,fizik, edebiyat, felsefe,tarih.. hepsinden geriye kalan tortu ,bir avuç kumdan daha fazla değildi.

..sözcüklerle aramdaki ilişki de bir evrim geçiriyordu; artık eskisi gibi tanıdık,hizmetimde olan varlıklar değillerdi, kendi bağımsızlıklarını kazanmışlardı.

kitabı bikaç saat içinde bitirdim.kadını bazı yönlerden kendime benzettim.ve kabuk adamın o son gün gelmesini o kadar çok istedimki.ne yazıkki gerçek olmadı.gerçek hayatta da olmuyor zaten.