préjugé

bizler, herkesi, her şeyi eleştirmeye, kötü yanlarını bulup çıkarmaya ve bunu dillendirmeye ne kadar da eğilimliyiz. birinin kötü bir özelliğini gördüğümüz anda ön yargılara sarılıp o insanı daha fazla tanımayı red bile edebiliyoruz. oysa her şey zaman ve mekan sorunu değil mi çoğunlukla? başka bir zaman diliminde, başka bir yerde, başka şekillerde tanışıp çok sevebileceğimiz bir insanın pat diye kaybedebiliyoruz. yada birinin bir huyunu sevmediğimiz; onun diğer huylarını da sevmiycemiz anlamına gelmiyor aslında. neden insan ilişkilerinde bu denli tuhafız? sürekli eleştirel yaklaşmak , kendimize benzemeyeni kötü, gereksiz görmek niye? bazen kendime anlam veremiyorum. gün geliyor; saçma sapan bulduğum bir insanla eğlenceli muhabbetler edebiliyor ve onun hakkında söylediklerime pişman olabiliyorum.kısacası.
dedikodu kötü şey. nokta.
kendinle kalırsın-jülide özçelik